internet günümüzün en büyük nimeti olabilir müthiş bir değer bunu inkar edecek değilim ama şu sosyal medya olayı yüzünden bazen bir kaç asır önce dünyaya gelseydim diye düşünmüyor değilim açıkçası.
sadece facebook ve twitter hesabım var onlarda da çok nadir paylaşımlar yapıyorum sanırım. gündem takibi açısından işime yarıyor sadece. yani oldukça anlamsız geliyor bazen.
instagram en nefret ettiğim platformlardan bir tanesi, snapchat nasıl kullanılır onu bile bilmiyorum.
en son whatsapp'a hikaye modumu ne gelmiş. olayı anlayana kadar canım çıktı. meğer kaybolacak fotoğraflar çekip anlık durum güncelemesi yapmaya yarıyormuş.
ulan çok saçma değil mi ya?
siz ne yapıyorsunuz oğlum?
delircem lan resmen, bu sosyal medya taarruzunu gördükçe kafayı yiyecek gibi oluyorum.
insanların 5 bin takipçi kazanmak için ruhunu satmasına anlam veremiyorum.
karşılıklı takip adı altında bir insanın 200 bin kullanıcının hesabına girip takip butonuna basabiliyor olmasını anlayamıyorum.
bir insan neden günde 20 tane fotoğraf paylaşabilir ki lan?
ben bunu anı saklamak istiyordur, kalıcı olsun diyordur diye geçiştiriyordum ilk başlarda halbuki sabahın köründe kalpli pijamasını ve terliklerinin fotoğrafını çekmenin ne gibi bir anısı olabilir orası da ayrı bir muamma ama yine de bir mantığı var gibi geliyordu.
lan sonra öğrendim fotoğraflar kayboluyormuş.
ya hu yavrum gerizekalı mısınız siz?
3-5 takipçiye ruhunu satacak kadar ne zaman angutlaştınız?
sorsam hepsi son derece olgun ve akil insandır ha.
sorsam hepsi kadının objeleştirilmesine karşıdır. ama 2 takipçi daha gelsin diye fazladan bir düğme açmasını biliyor hepsi, köpek gibi de farkında neden takip edildiğinin.
hepimizi aptallaştıran iğrenç bir ortam oldu bu sosyal medya.
internet yıllardır vardı, sosyal iletişim yıllardır vardı ama hiç biri bizi bu kadar köleleştirmemişti.
hiç biri bizi başkaları için yaşamaya yaşamak dedirtmemişti, buna mecbur bırakılmamıştık hiç.
ta ki o amına kodumun beğen butonu gelene kadar, o sıçtığımın takip sayısı, paylaş butonu, fav butonu bu ağzına sıçtığımın karması gelene kadar her şey bir miktar daha çekilebilir haldeydi.
hepimiz hatta şu kıytırık sözlükte bile buna dikkat eder olduk.
hepimiz başkalarını nasıl etkileyebilirim, onları nasıl dünyanın en iyi insanı olduğuma inandırabilirim derdine düştük.
bu kadar sahtelik taarruzunu ben kaldıramıyorum artık.
amına kodumun sözlüğünde gelen bir artının benim ilgimi çekmesinden, gözümün kaymasından nasıl rahatsızlık duyuyorum anlatamam.
insanın çok ciddi bir zaafı bu: beğenilme kaygısı.
bunu kimse yok sayamaz, insanlar olarak bu zaafımızla yaşamak zorundayız eyvallah.
ama bir zaaf kocaman bir kitlenin içini boşaltmak ve sömürmek için bu kadar da adice kullanılamazdı heralde.
işte bu yüzden sana da küfrediyorum sevgili mark, üzgünüm.
o beğen tuşu, takip sayısı gözükmeseydi eğer bak nasıl da başka olurdu belki de her şey.
tamam belki bu kadar tutmazdı bu mecralar ama bu kadar da sahte karakterler görmezdik gözümüzü her açtığımızda.
insanlık bütün fren mekanizmalarını kendi elleriyle söküp attı, son sürat uçuruma gitmeye baştan razı olduk hepimiz.
günün birinde en temizimiz, en iradeli olanımız dahi bu sahteliğe, bu taklitçi yaşam anlayışına, bu "ben yaşamasam da yaşıyormuşum gibi görüneyim" algısına boyun eğecek.
herkes kendi kurduğu sahte dünyada biraz sahne alabilmiş olmanın geçici hazzıyla yuvarlanıp gidecek.
kimse inanmayacak ona, önce kendisini ikna etmesi gerekecek.
herkes ona inanıp alkışladığı bir anda yalanları saniye saniye vücuduna batacak
***
black swan filminin son sahnesinde
natalie portman vücudu kanlar içerisindeyken
beyaz kuğuyu oynamıştı.
o masum görüntüsünü "rol" olarak izleyen herkes ayakta alkışlarken natalie o sırada gerçekten kanaya kanaya ölüme gitmişti.
***
işte böyle her gün rol yaptığımız bu ortamda bir gün gerçekten kanarken alkışlar eşliğinde ağlayacağız kendi kurduğumuz kağıttan dünyamıza...
allah'ım sen beni geri gönder kafayı yemek üzereyim galiba olmuyor böyle...