şu boğaz harbi nedir? var mı ki dünyâda eşi?
en kesîf orduların yükleniyor dördü beşi,
-tepeden yol bularak geçmek için marmaraya-
kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya.
ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı!
nerde -gösterdiği vahşetle- bu: bir avrupalı!
dedirir -yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi,
varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yâhud kafesi!
eski dünyâ, yeni dünyâ, bütün akvâm-ı beşer,
kaynıyor kum gibi, tûfan gibi, mahşer mahşer.
yedi iklîmi cihânın duruyor karşına da,
ostralyayla berâber bakıyorsun: kanada!
çehreler başka, lisanlar, deriler rengârenk;
sâde bir hâdise var ortada: vahşetler denk.
kimi hindû, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ...
hani, tâûna da züldür bu rezîl istîlâ!
ah o yirminci asır yok mu, o mahlûk-i asîl,
ne kadar gözdesi mevcûd ise, hakkıyle sefîl,
kustu mehmedciğin aylarca durup karşısına;
döktü karnındaki esrârı hayâsızcasına.
maske yırtılmasa hâlâ bize âfetti o yüz...
medeniyyet denilen kahbe, hakikat, yüzsüz.
sonra melundaki tahrîbe müvekkel esbâb,
öyle müdhiş ki: eder her biri bir mülkü harâb.
öteden sâikalar parçalıyor âfâkı;
beriden zelzeleler kaldırıyor amâkı;
bomba şimşekleri beyninden inip her siperin;
sönüyor göğsünün üstünde o arslan neferin.
yerin altında cehennem gibi binlerce lağam,
atılan her lağamın yaktığı: yüzlerce adam.
ölüm indirmede gökler, ölü püskürmede yer;
o ne müdhiş tipidir: savrulur enkaaz-ı beşer...
kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak,
boşanır sırtlara, vâdîlere, sağnak sağnak.
saçıyor zırha bürünmüş de o nâmerd eller,
yıldırım yaylımı tûfanlar, alevden seller.
veriyor yangını, durmuş da açık sînelere,
sürü hâlinde gezerken sayısız tayyâre.
top tüfekten daha sık, gülle yağan mermîler...
kahraman orduyu seyret ki bu tehdîde güler!
ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmından;
alınır kalâ mı göğsündeki kat kat îman?
hangi kuvvet onu, hâşâ, edecek kahrına râm?
çünkü tesis-i ilâhî o metîn istihkâm.
sarılır, indirilir mevki-i müstahkemler,
beşerin azmini tevkîf edemez sun-i beşer;
bu göğüslerse hudânın ebedî serhaddi;
o benim sun-i bedîim, onu çiğnetme dedi.
âsımın nesli...diyordum ya...nesilmiş gerçek:
işte çiğnetmedi nâmûsunu, çiğnetmeyecek.
şühedâ gövdesi, bir baksana, dağlar, taşlar...
o, rükû olmasa, dünyâda eğilmez başlar,
yaralanmış tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,
bir hilâl uğruna, yâ rab, ne güneşler batıyor!
ey, bu topraklar için toprağa düşmüş asker!
gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.
ne büyüksün ki kanın kurtarıyor tevhîdi...
bedrin arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.
sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
gömelim gel seni târîhe desem, sığmazsın.
herc ü merc ettiğin edvâra da yetmez o kitâb...
seni ancak ebediyyetler eder istîâb.
bu, taşındır diyerek kâbeyi diksem başına;
rûhumun vahyini duysam da geçirsem taşına;
sonra gök kubbeyi alsam da, ridâ namıyle,
kanayan lâhdine çeksem bütün ecrâmıyle;
mor bulutlarla açık türbene çatsam da tavan,
yedi kandilli süreyyâyı uzatsam oradan;
sen bu âvîzenin altında, bürünmüş kanına,
uzanırken, gece mehtâbı getirsem yanına,
türbedârın gibi tâ fecre kadar bekletsem;
gündüzün fecr ile âvîzeni lebriz etsem;
tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana...
yine bir şey yapabildim diyemem hâtırana.
sen ki, son ehl-i salîbin kırarak savletini,
şarkın en sevgili sultânı salâhaddîni,
kılıç arslan gibi iclâline ettin hayran...
sen ki, islâmı kuşatmış, boğuyorken hüsran,
o demir çenberi göğsünde kırıp parçaladın;
sen ki, rûhunla beraber gezer ecrâmı adın;
sen ki, asâra gömülsen taşacaksın...heyhât,
sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihât...
ey şehîd oğlu şehîd, isteme benden makber,
sana âgûşunu açmış duruyor peygamber.
(bkz: çanakkale şehitlerine) (bkz: mehmet akif ersoy)