kuzenim kerem ile bakkala diye çıktık evden. biz birinci katta oturuyoruz, tam merdivenlerden iki basamak aşağıya indik, inerken kerem'in eşofman paçasına takılıp bir an da yuvarlanmaya başladım. yuvarlanırken kafamı merdivenin sivri yerine çarptım, belimi vurup, morarttım. ama kerem'e hiç bir şey olmadı. oysa ki onun yuvarlanması gerekiyordu, kurban ben oldum. en garibi de nasıl denk getirdi isem yuvarlanırken en son ki basamakta oturur şekilde kaldım, etrafımı bir sorguladım 'neredeyim la ben?' gibisinden, tekrar yukarı çıktım. ve annemi görünce ağlamaya başladım, oysa ki onu görene kadar bir damla bile akmamıştı gözlerimden. sayko anılarımdan bir tanesi işte bu da.