çocukken yapardım, neden bilmem ancak içimin huzurla kaplanmasına sebep olurdu yıldızları izlemek.
gökteki yıldızların koordine olarak dizilişlerine, hatta kimisinin daha sönük kimisinin ise daha parlak oluşuna kendimce anlam yüklerdim çocukken. benim için özgürlüğü simgelerdi yıldızlar...
onları izlemek, onları kendimce çeşitli şekillere benzetmek vs..
güzeldi işte, en azından benim için.
sonra büyüdüm..
yıldız kaydığında dilek tutarsan gerçek olur demişlerdi çocukken, her gece yıldız kaysın da dilek tutayım diye beklerdim. hatta uzunca bir süre bekledim bunun için, sonunda denk geldim hatta. o gece dilediğim şeyi çok net hatırlıyorum, şu hayatta sevdiğim kimseyi kaybetmemeyi dilemiştim çocuk aklımla.
sonra gittiler bir bir, sanki kayan her yıldız inadına hayatımdan sevdiklerimi bir bir götürdü.
bende yalnız kalmayı seçtim bu kez, en çok kendimi sevmeyi öğrendim her şeye rağmen.
işte o saatten sonra bir daha yıldız kaymadı benim için, kayan hep dileklerimdi.
yani anlayacağınız dilek kaydı ve ben hep yıldız tuttum.