asosyal günlük

60 sayfalık notun son 30 sayfasını göz yaşlarımı dizginleme çabası içinde okudum. bak bitanem bu notu bitir söz yatağa girip dilediğin kadar ağlayacağız dedim kendime sayısız kez ancak nafile. bir ara arkadaşımın annesinin hastahane sonuçlarını sorduğum mesaja cevap geldi, bak canım benim insanların ne sıkıntıları var senin şu yaptığına bak dedim. ama yok etkisi maksimum iki saniye, peşine yine dolu dolu gözlerle nota odaklanmaya çalışmak. öyle böyle bitti o not, kafamda okuduğum satırların kaçta kaçı yer etti o ayrı bir sorun. ağlama köşeme çekildim, öyle ya notu bitirdim artık ağlayabilirim. sonuçta bu mesele hakkında az ağlamıştım, öyle her gece üç beş damla yaş dökerek olmazdı. sayısız aptal noktayı aklıma getire getire sana öfkelenme seansı gerçekleştirdim. ancak öyle iyisin ki sana kızacak o noktaları bulmak için hakikaten epey çaba sarf ediyorum. beni rahatlatan tek düşünce ise bu ağlamalarımın birkaç günahımın bedeli olduğu ve onların böylece silineceği benim de nihayetinde temiz mutlu bir hayata kavuşacağım. keşke sen de allah'a inansaydın, insanı böyle anlarda başka ne ferahlatabilir ki? dün iki kere sarıldın bana, bunu ikinci kez isteme nedenin bana hissettiğin şefkat mi yoksa gerçekten bir sarılma isteği mi? bu şekilde kafamda o mu yoksa bu mu dediğim o kadar çok soru işareti var ki, ben böyle bir insan değildim. bir şeyi merak ediyorsam o şeyi gider sorardım, sana soramıyorum. temcit pilavı gibi konuyla ilintili meseleleri önüne tekrar tekrar getirmem bayağı olur, ne gerek var? hem senin de okuman gereken notlar var. ben okurken bunları düşünüyorum diye senin okumana engel olacak, zihnini bulandıracak kelamlar etmemin de hiçbir anlamı yok. insanın daha dün gördüğü birini özlemesi ne kadar mantıksız. boşverelim, zaten şubat ayını hiç sevmem.