ümitsizliği ve umutsuzluğu anlatan bir cümle. ayrıca şahane bir
yiğit özgür karikatürü. her denk geldiğimde içimi bir garip edenlerden . gülmek değil ama, az bir şey acı tebessüm belki. aralanan perdeden bakılan koca şehrin aynılığı ve bu aynılıktan daha acı olan şeyin ise o şehrin her bir köşesinde varolan her insanın da aynı kaldığı ve kalabileceği gerçeği.
dedim ya işte, gülemiyorum bu karikatüre. belki de her birimizi anlattığından. belki de her birimizin ruh haline tercüman olduğundan. belki de sabah işe giderken, belki de sabah okula giderken, belki de sabahları uyanırken dillendiremediğimiz, kendimizden bile sakladığımız bir cümle olduğundan gülemediğim, gülmeyi geç üzüldüğüm bir karikatür.
gece boyunca can çekişmesi yaşa, ne geçmişin güzel olsun, ne bugünün erdemli ne de gelecekten ümitli ol, yarının bugünden iyi olacağı hayaliyle uyu, sabah olduğunda camı aç, perdeyi arala, ve ümitsizlik denen o melun şey gelip boğazına çullandığında sen yinele;
"bu ne lan dünün aynısı."
karikatür link