lisede dört yıl, üniversitede de beş yıl boyunca bir hafta on günlük zorunlu tatiller dışında biraraya gelmedik ailemle. pişman mıyım, hiç değilim.
başına gelen her zorluğun üstesinden kendin gelmeyi öğreniyorsun bir kere. bu iyi bi şey. asalak olmayın. ama babasının küçük prensesi tadında bir kız çocuğu olarak kalmanız pek mümkün olmuyor, zengin çocuğu değilseniz.
aileden ayrı yaşarken tamamen kendi aklınızla, vicdanınızda hareket ediyorsunuz, dolayısıyla gençlikte olur öyle diyeceğimiz türden hatalar yapma oranınız yüksek oluyor. ancak neticede kızacağınız kimse olmuyor etrafta. kendim istedim, kendim yaptım diyorsunuz filan. yaptıklarınızdan ders ala ala yürüyüp gidiyorsunuz işte.
aileden uzaklaşırsın yazanlar olmuş, o işin hikayesi. ben çok uzaklaştım, niyetim daha daha uzaklaşmak. ben ailemle iç içe olmayı çocukluğumdan beri sevmedim, sevmiyorum. iyi olsunlar sağ olsunlar ama uzakta olsunlar istiyorum. liseden yurt arkadaşım üniversiteyi de ailesinden ayrı okudu ama sonrasında yıllarca onlardan uzak kaldım çok özledim diyip baba evine döndü memleketinde iş güç kurdu çok da mutlu.
yani biraz kişiliğinizle ilgili. zahmet çekmeyi sevmiyorsanız oturun ananızın dizinin dibinde.