kapı kapanınca ekşiyorum. bu süreç o kadar sessiz ilerliyor ki aslında huzurlu hissediyorum. kapağı açıp bakan kimse yok, hiç ama hiç rahatsız edilmiyorum. benimle uzaktan ilgileniyorlar, bir tık uzakta. ben böyle olmasını münasip buldum. ancak mesafeler de birçok olgu gibi göreceli, bana göre bir tık hiç yakın değil. tadım değişiyor her saniye ve bu değişime ayak uydurmakta güçlük çekiyorum. insan aynı derede defalarca yıkanabilseydi belki o zaman böyle olmazdı. böylece ben hep süt olarak hayatımı sürdürmeye devam edebilirdim. fırının içindeki bu kavanozda faydasızım. yoğurt olacağımı iddia ediyorlar oysa ben bozulacağım. her zaman güzel isimler veriyoruz, içinde güzel yaşayamıyoruz.