her şeyi değilde her şeyinden geriye kalanları olmaksa ben varım.
eksiğini doldurmak değil bu, doldurduğu yerden tamamlamak. gizliden gizliye boşluklara sızmak bu. bi insan ne kadar eder ki zaten o'nun her şeyi olmaya kalkışalım.
varsayalım akşam barda kanser hastası bir hanımla tanıştım ve bu hanımı bir ay içinde çok mutlu ettim. doktorunun ailesine her gün tembihlediği morali bir ay içinde o'na fazlasıyla kazandırdım ben. sonra kaybettik bu hanım kızımızı.
peki ben ne oldum şimdi?
o kızımızın hayatını mı kurtardım? ya da ölmeden önce yaşaması gereken şeyleri yaşatıp eksiklikleri mi tamamlamış oldum?
ben kendimi eksilttim onun her şeyi olayım derken birde baktım bir ay sonra çırılçıplak kalakaldım.
tekrar soruyorum bi insan ne kadar eder ki ben birinin her şeyi olmaya kalkayım?
asaf'ın dediğine varıp: 'herkes fazlasıyla sevmiş, ben eksikleriyle de sevdim oysa.
' mı demeliyiz? yoksa varoluşun yokluğundayken sevdiklerimize yetmeye mi, onları tamamlamaya mı çalışmalıyız?
bana kalırsa ben birinin hiçbir şeyi olalım diyorum.
her an vazgeçebilecek kadar değersizi aynı zamanda sığınabileceği tek karanlığı olalım.
değerli yapmaz bu bizi ama öğreteceği önemli bir dersi olur vesselam.