bakın ben bile ağlıyorum albayım. imkansızlık duvarının, önünde ağlıyorum. bu duvar beni çıldırtıyor. başımı, bu duvara vurup parçalamak istiyorum. başım ağrıyor albayım. bilge beni istemiyor diye onu bir daha göremeyecek miyim? böyle şey olur mu? biraz önce birlikteydim onunla. nereye gitmiş olabilir hemen? onu sokaklarda bulamayacak mıyım ? aslında kötü bir oyun oynamıştım, kötü bir niyetim yoktu. sizinle de oyunları düzeltmiyor muyduk birlikte? bilge de anlamıştır canım. birazdan gelir herhalde değil mi ? yoksa eve dönüp beklesem mi? ben de kötü davrandım albayım. böyle oyun da olur muydu? utanıyorum kendimden albayım. üstelik utanmadan bu kalabalık caddenin köşesinde duruyorum. belki de herkes öğrenmiştir. herkes birbirine anlatıyor. beni görünce de belli etmeden gülümseyecekler. ben dünyayı kirletiyorum albayım. hiç olmazsa kimseye belli etmeden bekleyebilsem burada. kendimi gizleyebilsem. yakamı kaldırayım da beni tanımasınlar. acaba ölürsem çok üzülür mü albayım? o zaman koşup bana gelir mi dersiniz? siz çok ağlarsınız, biliyorum albayım. fakat sizi hiç ağlarken görmedim, biliyor musunuz? ben öldükten sonra sizi ağlarken görmeyi çok isterdim doğrusu. sadece bir kere mütercim arif'i okurken gözlerinizin dolduğunu görmüştüm. biraz ölseydim, biraz da sizin bana ağlamanızı seyretseydim. beni bekleyen yalnızlığı ve karanlığı istemiyorum. neden herkes benden kaçıyor albayım? yaşamasını bilmiyorum da ondan mı? siz şimdi ağladığıma bakmayın, aslında böyle hissediyorum.