bir çok kez insanların hissettiği duygularının belki geçici belki olmadığı kanısına varmıştım ama bundan birkac ay öncesine kadar yanında her zaman güvende hissettiğim en yakın arkadaşım bana yıllardır beni sevdiğini söylediği zamana kadar.
fakat reddettim ve bu durumdan dolayı vicdan azabı çekiyordum taa ki beni görünce heyecandan eli ayağına karıştığını söyleyip iki hafta sonra bir kızla sarılıp fotoğraf çekinene kadar. belki sevemedim belki onu üzdüm ama en son şey bir başkasının duygularıyla oynamak olmalı. hem kendi talihime gülüyorum ilk defa sevildim sandığım için hem kızın talihine üzülüyorum seviliyor sandığı için.
bu arada kızın yerine kendimi koymaya çalışıyorum ve düşündükçe kafayı yemeden edemiyorum. insan biraz empati kurmalı lan kandırmayın işte