geldi yine tipini siktiğim.
hava kararıp evlere dağılınca gelirdi eskiden.
o an yalnız kalırdım sanki sadece.
büyüdükçe değişen her şey gibi bu da değişti, bir yapıştı üstüme hiç sorma!
bir hüzün makinesi gibi dolanıyorum ortalıkta, mutsuzluk saçan bir nesne gibi.
demagoji benim işim değil, bir iki kere denedim pek başarılı olamadım.
belki olsaydım bu hüzün başlığında bu satırları yazmak nasip olmazdı.
bak ne nankör bir adam olduğum ortaya çıktı.
en başta dedim ama değiştim.
bunları ben yazmıyorum, o hüzün yazdırıyor.
tükendi cümleler ama halen boğazımı tırmıklayan kelimeler var.
çıkar mı dersin?
ben pek ümitli değilim aslında.
eskiden olsaydı bir uyurdum geçerdi, şimdi uyumak bile yetmiyor.