çocukken çok dayak yedim kendisinden, bayaa çok.
insan insanı o kadar dövmez. asi bir tavrım ve sınırlı kas gücüm olduğu için boş geçen tek bir günü hatırlamıyorum.bir ara hatta tek hayalim büyümek ve abimi dövmekti.
sonra yavaştan bir şeyler değişti.
o büyüdü ben büyüdüm.
önce bir sessizlik oldu sonra nefesini ensemde hissetmeye başladım.
ne zaman zora düşsem, ne zaman ihtiyacım olsa abi dahi demeden yanımda belirdi. başka kimseye muhtaç olmadığını her saniye hissettirdi.
abi sahibi olmak gerçekten büyük bir nimet.