işlek bir caddede afili kıyafetlerle salına salına yürürken, arkadaşlar arasında yüksek sesle konuşup şakalaşırken, yardıma muhtaç bir kimseye o sihirli eli uzatırken, yerinde bir hareket yaparken, velhasıl güzelken, her şey yolundayken peyda olmakta mahir, özde kusurlu, sözde huzurlu duygu yoğunluğu.
akşam saatleri. biramızı yudumlayarak halısaha maçı izliyoruz. takımlardan birinde ta çocukluğumdan beri hiç ısınamadığım bir eleman var. ara sıra, çaktırmadan kendisini takip ediyorum. attığı her çalımdan, her isabetli pastan, açtığı her başarılı ortadan sonra umutla saha dışına bakıyor. utanmasa ellerini siper edecek gözlerine. belli ki birilerinin hayranlık dolu bakışları ile karşılaşmayı umuyor. hiç değişmemiş. küçükken de öyleydi. hâlâ aynı. can çıkmayınca huy da çıkmamış tabi.
ikili mücadele. biri buna faul yaptı. sonra gelip adam gibi özür dilemek istedi. bizimki ise direkt anasına küfretti. hem de yırtınırcasına. takım arkadaşları, rakip oyuncular yahu sakin olsana biraz diyor. dinleyen kim. işin içine bacıyı filan da dahil edince dört bir yandan tekme tokat yemeye başladı. aman allahım. milleti çileden çıkarmış. kavgayı ayırmaya çalışanlar bile gönülsüz. sempati yoksunluğu dedikleri bu olsa gerek.
o akşam güzel bir dayak yedi benim eski arkadaş. dilediği de oldu. çünkü yumruklardan kaçmaya çabalarken herkes başını çevirmiş pür dikkat ona bakıyordu.