yakın çevrede yanlış anlaşılınca çok önemli olmuyor, bir şekilde düzeltebiliyorsunuz durumu.
fakat birini arkadaş olarak görüyorsunuz, "kendi" samimiyetinize güveniyorsunuz, herkese davrandığınız gibi davranmaya çalışıyorsunuz; yabancılık çekmesin diye belki ya da ben böyleyim, arkadaşlığımı ve fikirlerimi en başta görmeli diye düşünüyorsunuz.
zaman zaman halini hatırını soruyorsunuz, hatta yeri geliyor peşinden gidip yardımcısı oluyorsunuz. siz aslında hep böylesiniz fakat, yeni tanıyan biri için farklı bir şey gibi geliyor bu. belki ilk defa sizin gibi biriyle karşılaşmış oluyor. bu anda sizi daha çok tanımak istediğini anlıyorsunuz ve buna fırsatta sağlıyorsunuz. fakat dedim ya, "kendi samimiyetinize" güveniyorsunuz. oysa ki, yanlış anlaşılıyorsunuz.
ve kalbinizi soruyor.
üzülüyorsunuz, onu kırmak istemediğiniz için açıklamalar yapıyorsunuz. fakat haksız duruma düşüyorsunuz. çünkü sizin kendinize güveniniz, o kişiyi asıl cezbeden şey oluyor. çünkü güvenilir oluyorsunuz, değişmediğinizi ve kişiliğinizi çoktan oluşturduğunuzu en baştan beri görüyor. aslında biraz daha beklese, insanın her an değişime açık olacağını ve yeri gelince sizin de bambaşka bir insan olabileceğinizi göreceğini anlamasını istiyorsunuz. fakat o çoktan vay be demiş oluyor belki, vay be, bu içinde kendimi de güvende hissedebileceğim bir dünya. sorgusuz sualsiz içeriye adım attığı için ve siz de bu durumu gayet normal gördüğünüz için, içinizdeki her köşebaşı, her tablo daha çok cezbedici renklere bürünüyor.
ve yanlış anlaşıldığınızı anlattığınızda, hata yapmış taraf oluyorsunuz. daha sonra bu size dert oluyor, mağaranıza çekiliyorsunuz. başkasına değil, kendinize küstüğünüz için mağaranıza çekiliyorsunuz. çünkü kırıcı olmayı siz istememiş oluyorsunuz, belki diyorsunuz kendime çekilirsem daha az zarar veririm etrafa.
sonra yabancılaşıyorsunuz.
müthiş bir ilerlemeyle ya da sonsuz bir düşüşle.
önce kendinize, önce köşebaşlarınıza, önce tablolarınıza.