aldığımız ilk nefes ile verdiğimiz son nefes arasında geçen anlık süre zarfıdır.
bu süre öyle bir şeydir ki aldığımız ilk nefes ile verdiğimiz son nefes arasında, daha biz nefesimizi düzene sokamamışken her şey olup biter.
gün gelir heyecandan, umuttan ve gerçekleşmesini istediğimiz tek bir andan dolayı nefeslerimizi tutarız. öyle bir tutarız ki verdiğimizde yer gök inler. çığlıklar, korna sesleri birbirine karışır. "burada bilmem kaçıncı madde uyarınca sigara içmek yasaktır." adlı çalışma karşısında dağıtılan sigaranın ve delinen yasakların haddi hesabı yoktur. tüm bunlar tuttuğumuz nefesin birer sonucudur ki ben sevinç dolu sarılmaları ve mutluluk gözyaşlarını saymıyorum bile.
gün gelir bir çift göze, bir tiz sese, çiçekler dolusu bir kokuya, bir sıcaklığa veya tek bir dokunuşa karşı nefes alamayız. unuturuz. öyle bir unuturuz ki kalbimizin sesi iki kilometre uzaklıktan duyulur, yardıma gelinir ama çare bulunamaz. zaten aşk denizinin derinliklerinde nefes almak ne haddimize!
gün gelir içinde bulunduğumuz koşuşturmaca içerisinde nefes nefese kalırız. bu öyle bir koşuşturmacadır ki ilk başlarda aldığımız nefeslerin kıymetini bilmeden sağa sola savunabiliriz. bu savurganlığımız bizi nefessiz kalmaya zorlar. sonra kan emici hastaneler çıkar ortaya ve bize nefes kredileri açar. aldığımız krediler bizi solunum cihazlarına bağlar ve aldığımızdan daha çok nefes verme şartına boyun eğeriz.
gün gelir dünya kadar dert içinde bitap düşeriz ve nefesimiz daralır. kravat gevşetme, ortamı havalandırma gibi envayi çeşit yöntem fayda etmez. nefes bir kere daraldı mı en kralından solunum cihazı gelse, bir kamyom dolusu nefes kredisi verilse daralan nefesi düzene sokamaz. belki bir başkasının nefesinde hayat bulunur, suni teneffüslerde. ve öyle hayatlar vardır, nefes keser.