insanlar bunu ne kadar kolay yapıyor lan. bugün bana karşı güzel bir şeyler hissettiğini söyleyen bir kadınla yazıştım mesela. daha doğrusu dinledim onu. o yazışma esnasında o kadar diken üstünde durdum ki, çünkü ona dair hiçbir fikrim yok, hiçbir duygu ve düşüncem yok. belki de kendisi fake bir profil.
öylece dinledim onu ve sonra kendi fikrimi söyledim. söylerken de ekledim; "ben çok korkarım kendisini hiç bilmediğim halde bana duygularını açanlardan. beni gözünde ve gönlünde baş köşeye koyanlardan. onları incitmek veya kırmak kutsal bir şeyi bozmak gibi gelir bana. o hesabını sormasa da o kutsal şeyin sahibi hesabını sorar."
nedeni şuydu bu söylediklerimin. ben hiç sevdiğim kadar sevilmedim sanırım. benim kriterlerimin çok altında kaldı beni sevenlerin sevgisi. ben ölüm-kalım mücadelesi olarak gördüm sevgiyi-aşkı, yanımdakiler ise sadece kalım savaşı olarak gördü. ki sonrasında yanımda kalmadılar. biri soğuk bir kışlada terketti beni, biri uykuda, bir diğeri boş bir sokakta...
hangisine elimi atsam elim omuz başımdan koptu. hangisine yüzümü dönsem kavruldu. hangisine "yalvarırım gitme, yarım kalacağız" desem, firar etti. kaçtı.
oysa ben, hiç bilmediğim, belki de fake olan bir insanın bana hissettiğini varsaydığı duygular karşısında bildiğin ezildim. onu kırmamak, onu incitmemek için kılı kırk yardım.
nasıl terkediyorsunuz lan sizi seven insanları? arkanızdan ağlarlar diye hiç mi korkmuyorsunuz? dinlere vb pek önem vermeyen bir insanım ama illa ki bu sonsuz evreni vareden-yaratan bir güç var, hiç mi çekinmiyorsunuz ondan.
ben kendimi inançsız, kaba ve patavatsız bir insan olarak görürdüm çoğu zaman. özür dilerim kendimden. affet beni güney kurt. sen güzel adammışsın be. bu gece tüm hücrelerimle anladım. bir çocuk gibi utanabiliyorsun biri sana karşı hissettiği şeyleri söylerken. ve onu incitmemek için kılı kırk yarıyorsun. sanırım sen iyi bir insansın. bir insanı karşılıksız sevmenin ne büyük bir yük ve onur olduğunu bilip ona göre davranıyorsun. ve karşındakinin o yüküne omuz veriyorsun. yardım ediyorsun. ama ya diğer insanlar...
sahi nasıl terkediyorsunuz lan siz insanları? ben bir buçuk yıldır benimle yaşayan kedimi bile sokağa bırakamam. sizler sizi her şeyden çok seven bir insanı nasıl bir kışlada, sokağın ortasında veya uykuda bırakıp gidiyorsunuz?
siz hiçbir şeye inanmıyorsunuz. ne evrene ne de kendinize. inansanız, yapmazsınız. ve siz, tüm kötülüklerinizin yanınıza kâr kalacağını sanıyorsunuz. vallahi yanılıyorsunuz. bunu da yaşayarak anlayacaksınız.