bazı güzelikler vardır ayşegül. dil bilimciler bunlara fiil derler.
'okumak,
yürümek,
sevişmek,
sevmek,
sevmek ,
sevmek' gibi..
dil bilimciler sonuna "-mek" getirebildikleri her bir boku fiil sanıyorlar ama işte sonuna "-mak" getirince fiil olunmuyormuş bunu anladım.
üstünde uğraşmadığın bir halt nasıl fiil olabilirki ayşegül soruyorum sana üzerine ter dökmediğin, uğruna ağlamadığın bi değer nası bi "eylem" olabilirki.?
ben üstünde uğraşmayıp ama sonuna "-mak"getirince fill olan fiillere "piç fiiller" diyorum.
'özlemek,
unutmak,
unutmak,
ve unutamamak' gibi.
bunlar öyle piçtirlerki ayşegül,
her özledim dediğinde bi kırbaç daha yersin. düşüncelerine mıh gibi saplanır o adam.
her unuttum dediğinde bişeyler daha olur. bok gibi kalakalırsın olduğun yerde.
bak mesela babası ölmüş bi çocuk düşün ayşegül. toprağını kendi elleriyle üstüne atmış cenazesinin. bu çocuğunda babasından yadigar bi arabası. kar yağdır şimdi ayşegül. heryere kar yağdır. o çocuk arabanın etrafını kürekle temizlerken, savurduğu her kürekle babasını tekrar tekrar hatırlamazmı. unutmak için tekrar saplar küreği, savurduğunda yine hatırlar.
yani olay şu ki ayşegül piç fiillerde ağlatırmış, ağlatırmış hemde her bi nefesinde. içten içe ağlarmışsın.
piç işte ağlatıyor. bundan piç diyorum. yoksa her "-mek" getirdiklerimizin bi bok olduğundan değil.