kabul ediyorum, ahmaklık fakat çaresizlik bu.
5 yıl boyunca bekliyorsun, kalbini kelimelere döküyorsun, saatlerce fotoğrafına bakıyorsun, en güzel anlarda onun sesini duymak sevincini onunla paylaşmak istiyorsun, en boktan anlarda yine onun sesini duymak, ona sarılıp acını hafifletmek istiyorsun, zaman ilerledikçe fark ediyorsun ki tanrı'dan tek dileğin o olmuş..
ona kavuşamamanın verdiği acı gitgide büyüyor içinde, bazen dayanılmaz hale gelip gözyaşlarına dönüşüyor bu acı, o senin için aynı duyguları hissetmese de varsın onun güzel gözlerinin içi gülsün diyorsun ama "onun kalbini bu kadar mı hak etmedim ben?" sorusu yiyip bitiriyor içini.
iyiyim, hoşum diyorsun herkese ama ruhun çöküntüde. o yok, o gelmiyor, umut ediyorsun ama biliyorsun, gelmeyecek.
kalbe söz geçmiyor dostlar, çaresizlik...