çok samimi bir arkadaşım vardi. yanında en rahat en şımarık en huzurlu olduğum kişi diyebilirdim. izmirdeki ailem gibiydi. dersten çıkıp onu arardım bi sürü saçma sapan konusur saatlerce gülerdik. onla olduktan sonra hiç dert ağır gelmezdi bi şekilde tatlıya bağlar üstesinden gelirdik. ben hayatımda kimseye bu kadar "iyiki varsın sende olmasan" dememişimdir hiç. aynı şekilde o da bana karsi öyleydi.
ama kanun bu ya kimi çok seversen onunla sınanıyosun. istemeden, hiç farkında olmadan ona büyük bi acı yaşattım. hayatını derinden etkileyecek bir meseleydi. ama olaylar benim dışımda gelişti kesinlikle istemeden kasti olmayan bir şekilde.
neyse zamanla aramalarıma cvp vermemeye başladı msjlara dönmedi. en son benimle görüşmek istemediğini çünkü ona o kötü anıları hatırlatıyomusum öyle söyledi. bende çıktım hayatindan. sonradan duydum başına açtığım iş hallolmus hersey düzelmiş ama yinede bana yazmadı.. yere göre sigdiramadigimiz dostluğumuz öylece bitti. ona attgim en son mesaj "tamam üzülme ben süresiz olarak görünmez olurum. aklına gelmez o şeyler" oldu. arada yaptiklarimiz gülüşmelerimiz, sacmaladiklarimiz gelir aklıma çok üzülürüm.
o günden beri kimseye hayatımda kalıcı gözüyle bakmıyorum artık. kimseye bel baglamamak lazim. insanın hep bi ikinci plani, o olmasaydı tek başıma da şu şekilde halledebilirdim gücü olmali.
herkes gider. bir şekilde gider. insan daima yanlizdir.