ben bu filmde çok ağladım çünkü hayatımda ilk defa bi kıza bok atamadım. öyle bir karakter yapmışlar ki doğal, sevimli, sevecen, sesi güzel, çalışkan , güzel, aşık. kıskanmamak elde değil. adama zaten bir şey diyemiyorum. kıza her bakışını görünce ulan bu ne biçim aşk diye daha çok ağlamışlığım oldu. ayrıca bipolar bozukluğun aslında önemli bir sorun olduğunu göstermesi ile birlikte romantik sahneler haricinde dank diye adamın öldüğünü en başından bile bile izlettiren realizme en yakın romantik filmlerden olmuş. bir daha izler miyim? asla. bu kadar acı bana uzun süre yeter.