başındayım henüz yolun. bu ilk adımım hatta. işte bunlar da ilk satırlarım.
kanım kaynıyor. koşa koşa yürüyorum sokakları. içimde öyle bir çocuksu telaş. ilk emekleyişinde ağlayan bir çocuk gördün mü sen hiç? o anı ağlayarak harcayan bir bebek? göremezsin. olmaz. öyle işte. yalan değil, mutluyum. ha böyle içim içime sığamayacak kadar mı? değil.
çiğ olmayan, ama çok da pişmemiş bir et parçası gibi işte. yeterli bence. tadımız tuzumuz var şükür.
attığım her adım biraz keyif veriyor. caddeden karşıya geçiyorum, yanımda bir çocuk. elinden tutuyorum, beraber geçiyoruz karşıya. gülüşlerimiz birleşiyor. o an dursa hayat. mutluyum. daha ne?
eş dost oturuyoruz bulduğumuz bir yere. birer çay söylüyoruz. güzel garson kız çayları masaya bırakıyor, teşekkür ediyorum. önemli değil deyip gülümsüyor. içten ama. öyle yalandan falan değil. hissediliyor. duydun mu diyorum sağıma dönüp “önemli değil” dedi. gülüyorlar. demeyebilirdi. dedi ama.
dedim ya, yolun başındayım daha. bilmiyorum, belki de hatırlamıyorum duyguları. düşünsene günlerdir yemek yememişsin. öyle böyle değil açlığın. sana uzatılan bir parça kuru ekmek nasıl bir haz veriyor? di mi? bu da öyle bir şey. tut ki, yüzüme değen ilk gülüştü bu. ondan belki de bu mutluluk. oysa bir zamanlar çok daha büyüklerini de yaşadım, biliyorum. ama anımsayamıyorum, hissedemiyorum.
bir yoldan geçiyorum. yüzümde ufak bir tebessüm beliriyor. eskimiş duvarlarına bakıyorum binanın. içimde belli belirsiz bir his, ardından yine ufak bir tebessüm. içim ısınıyor o an. soğuk artık o kadar da soğuk gelmiyor. daha önce binlerce, yüz binlerce defa önünden geçmişim buranın. bazen durup soluklanmışım. bir küçük kız çocuğu tutmuş mesela burda elimden. veda sigaralarımızı şurda içmişiz, kola aldığımız marketin hemen önünde. gözyaşlarımız gülüceklere dönüşmüş şurdaki kaldırımda. başka bir soğuk kış günü, ne üşümesi, alev almış içimiz. yanmışız, yanmışız da en çok buna gülmüşüz. biliyorum hepsini. unutmadım. ama içimdeki ateşi söndü galiba. “önceden böyley-mişim” deyip hatırlıyorum sadece. ve yine de gülümseyebiliyorum. yaşamışım en azından. -şuan hissedemiyor olsam da- yaşamışım. o anlardaki tadı ara-mışım hep, bugüne kadar. bulamamışım.
bugün aramadığım için galiba yüzümdeki bu gülümseme.
dedim ya, başındayım henüz yolun. hani hep derlerdi; dünya öyle bir yer ki, burdan dümdüz yürümeye başla, yine aynı yere gelirsin. hah işte. öyle galiba cidden. başı ile sonu bir bu yolun. dün en büyük kahkahalarımı atmış olmasaydım, bugün bu gülümsemelerin tadı hep az gelecekti bana. dün olmasaydı; bugün ben, ben olmayacaktım.
yine de bilmiyorum. başı da sonu da bir bu yolun. ve ben yine burdayım. gülümsüyorum. ama neye güldüğümü ben de bilmiyorum. olsun..