ben ablam için konuşucam. aramızda 18 ay var yani 1,5 yaş. babam subay olduğu için sürekli şehir değiştirdik hiç bir yerde sabit değildik bu yüzden küçükken birbirimizin arkadaşı olduk hep. haftasonları erkenden uyanırdik ilk kim uyanırsa diğerini de kaldırırdı çizgi film izlerdik, gece herkes uyuduktan sonra bi heyecenla uyanıp televizyon izlemek için sözleşir uyuyakalırdık,annem banyodayken gizli gizli bakkala kaçıp abur cubur alırdık,sınıfının kapısının önüne gidip bana harçlığını vermezsen evden kaçarım derdim koşa koşa getirirdi bütün parasını benim koca yürekli ablam,en iyi dostum. o beni hep korudu herkesten her şeyden. şimdi çok büyüdük. bunların hepsi bana o kadar uzak geliyor ki. kafamdaki sisleri araladıktan sonra yazabildiklerim yalnızca bunlar. şimdi o üniversite koşuşturmasında bense ygs telaşındayım. büyüdüm, çok şey yaşadım,hayatın bokunu çıkardım, çok eğlendim. ama hiçbir zaman ablamla birbirimizin saçlarımızı kestiğimiz zaman attığım kadar içten kahkahalar atamadım.