aslında çok klasikti benim ilk aşkım. 6. sınıfta okul değiştirdim ve o da yeni gelmiş. bir sene boyunca kendime bile itiraf edemedim karne günü en yakın arkadaşıma söylerken ilk defa sesli dile getirişim oldu. 8. sınıfa kadar platonik takıldım. sınıfın en çalışkanı ve en sessiz çocuğuydu. fen bilgisi öğretmeni her sınavdan sonra yerleri değiştirirdi ona yakın oturmak için fen çalışıyordum. onunla sohbet edebilmek için matematik çözmeye çalışıyordum. şimdi bunlar garip geliyor ama işte o zamanlar öyleydi. sbs illeti yüzünden farklı okullara gittik 9. sınıfta en yakın arkadaşımla aynı servisteydi yani yine görüyordum. neyse öyle böyle 10. sınıfın ortalarında gidip konuşma kararı aldım, arkadaşım da destek çıktı bu yüzden bu konuda ona minnettarım beni cesaretlendirmese belki de hala umutla bekleyecektim. yüz yüze konuşacaktım ama bayılacak gibi olunca günün sonunda arayıp söyledim. böyleyken böyle senden hoşlanıyorum ama karşılık beklemiyorum senden diye. çocuk o an inanılmaz şaşırdı ve sadece bilmiyorum diyebildi. aramızda kalsın lütfen bu konuştuklarımız dedim tamam dedi ve ben kimseden duymadım bunu. çünkü yaşadığım yer çok büyük bir yer değil ve bu yaptığım burada inanılmaz cesaret gerektiren bir şey. sonrasında mesaj atıp duygularıma karşılık veremeyeceğini söyleyip özür diledi. ilk aşkım içimde derin yaralar bıraktırmadı ve ona hiç kızamam. saygı duyduğum bir insan ve ilk çocuğuma onun ismini vermeyi çok düşündüm. gerçi şu an hoşlandığım kişi de aynı adı taşıyor, garip durumlar. hep platonik takılacağım sanırım. -,-