çok hoşuma gitti. sizin de okumanızı istedim.
hz. ali (r.a.) sıffîn’e giderken düşürmüş olduğu zırhını, geri döndüğünde bir hıristiyanın elinde görüp onu kûfe kâdısı şurayh (rahmetullahi aleyh) hazretlerinin huzuruna götürdü. “bu zırh benimdir.” diye dâva etti. hıristiyan inkâr etti. kâdı şurayh hazretleri, şâhit istedi. hazret-i ali’nin (r.a.) şâhitleri oğlu hasan ile azadlısı kanber idi. peygamber torununun yalan yere şâhitlik etmeyeceğini herkes bildiği halde evladın babası lehine şâhitliği kabul olunmadığından kâdı şurayh, hazret-i hasan’ın (r.a.) yerine başka şâhit istedi. hazret-i ali’nin (r.a.) başka şâhidi olmadığından dâva düştü. hazret-i ali gülüyordu, hıristiyan ise bu hâle hayran olmuştu. zırhı alıp biraz gittikten sonra durdu, düşündü, geri döndü:
“bu hükümler ancak peygamber hükümleridir.” diyerek müslüman oldu ve zırhı hazret-i ali’nin sıffîn’e giderken düşürmüş olduğunu söyleyerek geri verdi. lâkin hazret-i ali (r.a.) zırhı ona verdi, bir de at hediye etti. (kısas-ı enbiya)