hiç birine acımam yok çocuklar hariç. 99 yilinda bulgaristandan turkiyeye goc ettik. cepte 5 parasiz. 2 odasi 1 salonu olan evde tam 10 kisi kaldik. evdeki esyalar komsularimizin sagdan soldan verdigi koltuk yatak tence tavaydi. annem babam geldikleri gun calismaya basladilar ve o gun bu gundur daha 1 ay calismadigi zamanlari olmadi. dilenmedik,calmadik. paramayi tutmayi da bildik harcamayi da. yoksullik hic cekmedik. arkadaslarimizda ne varsa aynisini bana da alabildiler. cunku geldikleri gunden beri calistilar alin teriyle para kazandi benim annemle babam. aradan yillar gecti. ev yaptik araba aldik yazlik yaptik istedigimi alip yiyip giyip gezebiliyoruz. calisip ekmegini kazanan suriyelileri de gordum ama ne yazik ki cogu eline "açım" yazili pankart alip yolun ortasina oturmakta. hirsizlik yapmakta. ben turk olarak bu ulkede 10 yil sonra vatandaslik alabilmisken sahip oldugu ayricaliklar azimsanacak turden degil.