hemde çok hızlı geçiyor.
1999 yılında üniversite de istediği bölümü kazandığı haberini veren abimin yüzündeki mutluluk hala gözümün önünde. ama şimdi bakınca mutluluğun yerini gözünün çevresindeki kırışıklıklar ve saçındaki beyazlar almış durumda. üstelik "baba baba" diye ayaklarına dolanan iki minik kızı var.
18 yaşına girdiğim günü hatırlıyorum. çok büyümüş hissetmiştim kendimi ve mutlu olmuştum. belki 18 yaşın getirdiği avantajlardan dolayıydı.
şimdi her doğum günümde "vayy bee" diyorum.
babamın ufacık bir çocukken kucağına almasını, göğsünün üzerine yatırıp saçımı okşamasını ve hissettiğim o yıkılmaz güven duygusunu hatırlıyorum.
netice olarak günler çok hızlı akıyor ve ben geçen her günü özlüyorum. ama içinde bulunduğum günü de bir gün özleyeceğimi farkedemiyorum.