fotoğrafların acımasızlığıyla gelişen bir deneme
göğsümün içine sıkışan birkaç kelimeyi açığa vurmak için yine gecenin ertesi güne dönmesini bekledim. her fotoğrafta, o fotoğrafın her bir ayrıntısında boğuldum. anıların ipi geçti boğazımdan ve yutkunamadığım hevesler kaldırıma oturmuş sıranın kendisine gelmesini bekliyor. geçmişin geçilemez oluşu ve bu tabunun kafamda çin kadar setler oluşturması sonucu gelecek kavramım yok oluş evresini doldurdu.
eskiyen her şey değerlidir bilirim fakat bu kadar acıyla hatırlanacağını kimse bana söylememişti. kuralsız bir oyuna başlamışız ve sen oyun devam ettikçe kuralları işine geldiği gibi belirleyen mızıkçı bir çocukmuşsun. anı yaşarken sıcaklığında fark edememişim bu kural hatalarını.
bir kâğıt koymuştum önüne. içinde seni anlatan şarkı cümleleri ve fakat bu cümlelerin gidişine zemin hazırlayacağını bilmeksizin can evimin anahtarlarının sana teslim oluşunu izlemiştim. mazinin kalbimdeki en derin yaralarından birini yaşadığımı izlemişim gözlerimle ve yine o gözlerle istemediğim neler gördüm tahmin edemezsin.
öngörülemez çıkışların vardı. nitekim herhangi bir odanın kapısından çıkar gibi hayatımdan çıkışında öngörülemezdi. bende çektim sandalyemi kapının önüne gelmeni bekledim. bir gün, bir ay değil çok daha fazla bekledim. sonra bu beklemekler çoğaldıkça ben eksilmeye başladım. çayım soğudu, sigaram bitti ve artık gelmeyeceğini anladığımda sandalyemi de alıp içeri geçtim. çekildim bir kaplumbağa gibi kabuğuma.
seninle ilgili öyle metaforlar üretti ki aklım, kafka’nın aforizmalar’ı ile yarışabilirdi. o bir böceği anlatarak kafka oldu, bense bir gülü anlatarak hiç kimse oldum. bu hiçlik artık benim için öyle sıradanlaştı ki ismimle hitap edenlere sanki tanımıyormuşum gibi bakmaya başladım.
şimdi, bir baharsız mevsimi yaşıyorum. yaprak yok. her yer bembeyaz ve ben beyazlıklara dalıp bir çiçeğin filizlenmesini bekliyorum…