böyle olması gerekiyormuş da olmuş demekten başka birşey gelmez bazen elimizden. zordur. iki adım ötenizdedir ama sarılamazsınız. baba kokusunu doya doya içinize çekemezsiniz. kimilerimiz babasına hasret kalırken kimi babasıyla gülüp eğlenir. kıskanır, özeniriz bizde. neden benim babam beni sevmiyor deriz kendimize? neden bizde diğerleri gibi olamıyoruz? neden? babası tarafından sevilen çocuklardan ne farkımız var bizim? daha mı çirkiniz? daha mı kötüyüz? ya da ne bileyim, sorumsuz? tembel? aslında hayır. biz, diğer çocuklara göre daha hissisiz babalarımıza. evet yine sevilmeyi bekleriz ama eskisi kadar sevdiğimizi göstermeyiz. çünkü artık o kadar alışmışızdır ki, sevmese de olur deriz. ama biliriz ki olmaz. sevgisiz olmaz. zaten sevgisiz ne olur ki? dışarıdan mutlu gözükürüz çoğu zaman. hatta bazen "nasıl bu kadar mutlusun sen?" bile derler çevremizdekiler. ama bilmezler; bizim her gece başımızı yastığa koyduğumuzda ağlamaya başladığımızı. ağlaya ağlaya uyuya kaldığımızı. sessiz sessiz ağladığımızı. bir de ağlarken tuttuğumuz nefesimizle boğulmak istediğimizi..kimse bilmez.
18 yaşındayım bir kere bilmem babamın saçımı okşadığını, eve her gelişinde hoşgeldin babacım derim bir kere hoşbuldum kızım demesini geçtim hoşbuldum demedi. hiç hissedemedim babamın beni sevdiğini. şimdi aranızdan biri de her baba evladını sever demesin. yaşadıklarımı bilseniz siz de sevmediğini düşünürsünüz. benim babam benim çocukluğumu çaldı.
(bkz: ah baba)