sonra
bu düzenli yaşamalar olmasa diyorum
bu sabah kahvaltıları demli çaylar
kızarmış ekmek dilimleri
sonra giyinmek bir şey umarak aynalardan
sonra düşmek yollara son otobüse yetişmek
sonra çalışmak akşama kadar
sigara dumanları beylik konuşmalar
dört yanın taştan heykellerle dolu
kime seslenirsen sağır
ne yana bakarsan bir beyaz duvar
sonra kulaklarında bu şehrin uğultusu
alabildiğine bir bezginlik yüreğinde
sonra o geçmek bilmeyen saatler
sonra akşam
sonra paydos
sonra yalnızlık
sonra keder
bir gece başımızı alıp gitsek diyorum
bir deniz kenarı mı olur
bir dağ başı mı olur
kaçsak bu kalabalıktan
bir yer bulsak kendimize
düzenli yaşamalardan uzakta
bir yanımızda şehrin ışıkları
bir yanımızda kucak dolusu yıldızlar
orada hiç yemesek hiç uyumasa
hiç düşünmesek yarını
sonra unutsak sıkıntısını günlerin
gecenin karanlığını
sonra bıraksak kendimizi sevgiye erdemliğe mutluluğa
her nefes alışta duysak yaşadığımızı
sonra kaybolsak bu özgürlükte
bu hazda
bu derin aydınlıkta
sonra sabah
sonra paydos
sonra kurtuluş
sonra ölüm
(bkz: ümit yaşar oğuzcan)