islamın gereklerini yerine getirmeye müsaade edilmeyen, tabiri caizse allah demenin yasak oldugu; 1924 yılında kabul edilen tevhid-i tedrisat kanunuyla başlayan bir dönem vardır. bütün medreseler, kur-an kursları kapatıldı. müderrisler dini öğretme vecibesinden el çektirildiler.
müderrisler cemiyetinin dağıtımasından sonra yapılan ve 500ü aşkın müderrisin katıldığı toplantıda söz alarak, 'memleketlerimize dönünce birer ikişer kişi okutsak bir süre daha dinimizi ayakta tutmuş oluruz. bunun mesuliyeti bizim üzerimizdedir' çağrısını yapsa da malesef olumlu karşılık alamadı. bundan sonra tek başına mücadele verdi. çıkıp talebe aradı heryerde. inşaat işçilerine varıp yevmiyelerini ödeyeceğini burada çalışmak yerine ders okutacağını söyledi ama yasaktı insanlar korkuyordu. bulduğu az sayıda talebeye çatalcada çiftlik kiralayıp ders okuttu. denetimler sıkılaştı elde kitap taşınamaz oldu. toplu halde ders okumak imkansizlasinca haydarpaşa garından ankara istikametine giden trene binip arifiye istasyonuna kadar talebelerine ezberden ders okuttu. arifiyede inip ankaradan gelen trene binerek derslere devam etti. evet döneminin en büyük din adamıydı süleyman hilmi tunahan hazretleri. allah ondan razı olsun.