babamla genelde hep tatlı sert tartışırız. bir gün oturduk ufak ufak atışmalarla sohbet ediyoruz birden gözlerinden yaşlar akmaya başladı ve şöyle dedi: "12 yaşımda çalışmaya başladım. abimin bakmayı beceremediği çocuğuna yemek götürürdüm. ama şimdi hepsi birbirini seviyor beni hiçbir kardeşim sevmiyor. en küçük olmama rağmen neden hiçbiri beni sevmiyor?"
o gün anladım ki sırtımızı yasladığımız iyi olsun kötü olsun o dağ gibi adamlar bile ağlayabiliyormuş.babayı savunmasız görmek çaresiz görmek dünyanın en acı olaylarından biri sözlük.