baba olmak, evladın için dünyayı karşına almak sanırım. biz babamıza güvendiğimiz için her şeyi karşımıza alırız 3 kız kardeş. babam toplum içinde çok saygın biridir. karşısında laubalilik yapmazlar, hatta onun karşısında eli ayağına karışıp korkanlar bile var. herkes babama ....... abi der. dedim ya saygın adamdır ama biz kucağına oturup "babacııığğm seni çok seviyoruz" dediğimiz de o dışarıda ki rolünden sıyrılır. insanların ....... abisi çocuğunu kucağına almış sakallarını batırıp gülüyor olacak iş mi? oluyor. çünkü o bir baba. insanların elini öpüp kenara çekildiği adamın kızları "kim daha çok öpecek?" diye yarış yapıyor, babalarını ortalarına alıp. bu sadece benim babam için değil herkes için öyle. ne kadar saygın olursan ol çocukların dinlemez.
mesela ortaokulda bir hocamız vardı. ali hoca. adamın karşısında insanlar titrerdi, konuşamazlardı. ali hoca bir öğrenciyi yanına çağırsa öğrenci bana gelip "nisyan sen git seni seviyor. sana bir şey yapmaz." derdi. çok ciddiyim. bağırınca yer titrerdi. bir gün ali hoca, müdür bey falan oturuyorlar, yanlarındayım. ali hocanın oğlu geldi. "babiş para ver " falan diye yılışıyor adamın kucağına çıkıyor. ali hoca isteklerini yaptı yolladı çocuğunu. sonra şunu dedi "ulan! elalem deli gibi korkuyor. her sözümü dinliyor. ben şu eşşek sıpasına laf dinletemiyorum." işte babalık bu. içindeki tüm masum duygularını evlatlarına gösteriyorsun. ve biz de biliyoruz karşımızda duran varlığın ne kadar mükemmel olduğunu. şu sıralar en çok güldüğüm baba eniştem. eniştem de saygındır. iki kere düşünürler konuşurken, onunla. eve geliyor bebeğinin başına gidip koskoca adam şunları diyor: " kıjııııımm. yapıyoşun şen? yapıyomuş benim kıcım? babacım gel bakim şen. oy oy gujel kıjım"
baba olmak harika ya. keşke baba olabilme imkanım olsaydı. bir de kız evladım olsa dadından yenmezdi.