hayatımın en büyük kazığıydi sevgili sözlük yazarları. 4 yıl önce üniversitede laboratuvar dersinden çıkıp çarşıya gidiyordum.kampüsün biraz ilerisinde hıçkıra hıçkıra ağlayan bir çocuk gördüm yanımda arkadaş ta vardı yaklaştık ne oldu dedik. abla tartıcilik yapıyordum ama benden büyük çocuklar tartimi çaldılar dedi o kadar ağlıyordu ki içim parçalandı. arkadaşım hemen tamam ağlama alırız sana tartı dedi ve migrosun yolunu tuttuk çocuğa tartı aldı. aşırı derecede kar yağışı da vardı ve çocuğun ayağında spor ayakkabı vardı. çocuk başladı annem hasta kardeşim hasta babam işsiz söyle böyle o an kendimden utandım ne küçük şeyleri dert etmişim diye. çocuğa dedim gel sana bot alalım gittik bende bot aldım üstüne yemek yesin diye para verdim çocukla ayrildigimizda haka ağlıyorduk. akşam oldu arkadaşlara olayı anlattım dediler ki o çocuk hergün bir yerde ağlayıp kendine birşey aldirtiyor üstüne bu kadar saf olmamla dalga geçtiler. bir hafta kadar sonra çocuğu başka bir yerde tartim kirildi diye ağlarken gördüm ayağında da yine eski spor ayakkabısı vardı. yanına gidiyordum beni görüp kaçtı. bu olaydan sonra arkadaşlarım dalga geçmek için kontörüm bitti deri ceket istiyorum tarzı şeyler söylediler bana. beni üzen bu çocukları bu hale nasıl getirebiliyorlar.