aşk severken yanılmaktır zaten.
ya yanlış kişiyi seversin doğru zamanda, ya yanlış zamanda karşılaşırsın aşkınla. ya da tamamen sensindir yanlış olan. bir yerde mutlaka bir yanlışlık olmalı aşk için. mutlaka bir acı... çünkü acı çekince anlıyor insan sevip sevmediğini. bunca acıya değiyor mu sorusuna evet cevabını verebildiği an anlıyor aşık olduğunu. canı ne kadar yanarsa yansın, göz kapaklarının içine çizdiği o parlayan gözleri gördüğü anda yüzünde içten bir tebessüm oluşuyorsa öğreniyor aşkın ne olduğunu. doğru zamanda, doğru insanı, doğru bir kalple de sever insan; ama aşık olsa bile anlayamaz acı çekmeden aşık olup olmadığını yeterince. biraz hisseder belki ama acı gerek aşka...