bazen görüyorsun ya savaş bölgelerini, harabeleri, ölümleri, açlığı, çaresiz insanları, evladını kaybedenlerin, yetim kalan çocukları, yaşıtları oyun oynarken kağıt toplamaları, biz gibi havada giyecek bir şeyi olmayanları, kış kıyamet nöbet tutan hatta çatışan ve şehit olan mehmetciğimizi, canlı bomba gibi kalleşce bir ölümle yıkılan aileleri, çocuğunun cenazesine yırtık ayakkabıyla gelen babayı, sahile vuran minik cesedi, fotoğraf makinesini görünce ellerini kaldıran kız çocuğunu, ümran bebeği ve daha görmediğimiz ya da görmezden geldiğimiz niceleri var ya, hah işte onların yükü. dünya artık çok küçük, adaletsizliğin ve yapılan tüm zulümlerin yükü de üzerimizde, bugün hesabını soran yok belki ama yarın soracaklar