her sabah aynı saatte otobüse binince bi yerden sonra otobüs halkı aynılaşıyor. işte benim bindiğim saatte aynı duraktan bir çocuk daha biniyordu. sürekli o bana ben ona bakıyorum falan. ne alakaysa ben, bizim kızların gazıyla bir gün günaydın dedim, karşılık verdi.her şey iyi hoş.
bindiğimizde otobüs sakindi. oturacak yer yoktu ama bir ikimiz ayaktaydı işte. ama bir iki dakika geçmeden nefes alacak yer kalmadı. o orta kapıda merdiven basamağında kendine yer bulmuş, ben ortadaki cam yerde. ineceğim durağa gelince düğmeye basmak istememden sonrası ağır çekimde gerçekleşti.
-düğmenin olduğu yere doğru bir adım atmam
-otobüsün (artık o an ne olduysa) ani fren yapması
-benim çocuğun üzerine, çocuğun otobüsün kapısına yüzünün o bilindik aptal ifadeyle yapışması
-kapanış
o kalabalığın içinde nasıl oldu hala anlamıyorum. ama çocuk o günden sonra bir daha ne durağa geldi, ne otobüse bindi.