1-2 sene once 15 tatildeydik. sinemadan çıktım durakta bekliyorum tam çarşının merkezinde bi durak. bi amca yanıma oturdu(70-80 civarı yaşında) otobüs saatlerini sordu. öylece başladık konuşmaya. tam 5 evlilik yapmış, 5 karısı da ölmüş /ayrılmışlar şimdiki yalnızlığından bahsetti,dertlendi. bir şey diyemedim sadece dinledim. almanyadan gelmiş,orada çalışmış,şimdi de evlatlarını orda bırakıp türkiye'ye dönmüş.
ikimizin de otobüsleri her yarım saatte bir gözümüzün önünden geçiyordu ve ikimizde binmiyorduk. öyle kaç defa otobüs geçti bilmem. en son at yarısı sonuçları açıklandı mı yahu falan dedi bende bilmiyorum deyince hadi kalk dedi -mal gibi peşine takıldım bende tanımadığım insanlara güvenim %1101000- ne denir ona at yarısı bayisi gibi bi yere geldik once sonuçlara baktı sonra başka kupon doldurduk. o gün o kadar huzurla gittim ki eve,amcaya öyle bi bağlandım ki,yaşadığım yer küçük belki durakta tekrar karşılaşırız diye umut ettim. nitekim oldu da. allah kahretsin keşke olmasaydı dediğim bi andır. amca alzaymırmış. yolun ortasında amcaaaah amcaaah diye bağırmamla kaldım arkadaşlar,adam beni hatırlamadı....