2 can gitti. anne diye haykırarak can verdiler. ikisi de benle aynı yaşta delikanlı gençlerdi. ikisinin de hayalleri vardı belki de. evlenip ailesiyle zaman geçirmek, günün yorgunluğunu çocuklarının başını okşayarak atmak ve daha onlarcası. geride bıraktıkları anne babaları kim bilir kaç gece uykusuz kalıp evlatlarını düşündü, kaç gece ağlamaktan gözleri kan çanağı gibi uyandı. allah o anne babalara sabır versin, çok çok zor olmalı.
aynı şey benim başıma da gelebilirdi. benim de hayallerim yitip gider, arkamda gözü yaşlı anacığımı bırakabilirdim. iyi ki askere gitmedim de diyemiyorum, keşke gitseydim de diyemiyorum. ha ben ha giden o iki yiğit. ne farkımız var ki bizim. düşündükçe deli oluyor insan. ya benim tek gözyaşına kurban olacağım annem ardımdan benim için ağlasaydı. yine giden iki kardeşimizin anne babaları için de deli olup nefret doluyoruz düzene, savaşa. hiçbir farkımız yok bizim. belki klişe olacak ama gerçekten de yok. bir annenin gözyaşına değecek hiçbir şey yok bu hayatta. hangi ahlak kuralları içinde var bir anayı perişan bir hale getirmenin "doğru" olduğu. yazık. çok yazık ki sadece empati yapabiliyoruz. yapacak başka hiçbir şeyimiz yok. bol bol gözyaşı döküp giden canlara ve onlarla beraber giden yüreklere üzülmekten başka hiçbir şey yok elimizden gelen.
siyasetle veya kişilerle alakalı eleştiri yapmaya karşıyım. kimseyi elestirecek bilgiye de sahip değilim zaten. ki yasalara göre buna hakkım da yok. tek eleştirdiğim nokta vahşice giden iki can ve daha niceleri için elimizden hiçbir şey gelmemesi.
allahtan rahmet ve geride bıraktıları o onurlu ana babaya sabır diliyorum. umarım yakında bu işkence biter, bu zalimler kendi pisliklerinde boğulurlar. siz ki en onurlu, en şerefli vatan evlatlarını yetiştirmiş anne babalar. bu vatan sizlerindir. her karış toprak size helal olsun. hakkınızı helal edin hiçbir sey yapamadığımız için. sizin sayenizde var olduk, var oluyoruz. yeriniz dolamaz, hakkınız ödenemez. acınız hepimizin acısıdır.