“biz deliyiz, değil mi?”
“yeterince değil.”
“daha da delirmemiz gerekecek, değil mi?”
“yaşamak için, evet.”
“sana deliriyorum özgür.”
-•-
“başım hiç olmadığı kadar ağrıyor şu an. ama bundan rahatsız değilim.” dedim. cevap vermedi ama gözlerim kapalıyken bile gülümsediğini hissedebiliyordum. “senden bir parça olabilseydim, kesinlikle migrenin olmak isterdim. rahatsız edecek kadar, sıkça kafanın içinde beliren ve asla geçmeyen o acımasız sızı... evet. kesinlikle migrenin olmak istiyorum özgür.”
“sen zaten benim migrenimsin yosun. rahatsız edecek kadar kafamın içinde yer kaplıyor, diğer işlerime odaklanmamı önlüyorsun. senden kurtulmak neredeyse imkânsız. zaman zaman ilaçlarla mümkün ama...”
“ama?”
“senden sonra o aptal migren haplarını almayı bıraktım.”
“çünkü?”
“migrenim benimle kaldığı sürece, sen de benimle kalacaksın. ışıklar da hep açık kalacak bizim için.”
ne güzel bir tanımdı bu…
ben onun migreniydim. o ise ışıkları benim için hep açık bırakıyordu.