izlerken o kadar zevk alıyorum ki kendimi doğanın içinde hayal ediyorum. karların arasından ben geçiyorum, el yapımı oltayı ben yapıyorum, tahta evi ben inşa ediyorum, şelalede ben ellerimi yıkıyorum... modern zamandaki insanin en büyük eksikliğini insanın yüzüne vuruyor. üstelik bunu özendirerek yapıyor. geleceğimizin mirasçıları olan çocukların doğayla bir araya getirilmesini de sık sık vurguluyor "doğaya çocuk dikelim" diyerek. kendi çocukluk anılarına da yer veriyor, çocukluğunuz da aklınıza geliyor ve gelecek nesiller için endişelenmeye başlıyorsunuz. hangisi sokakta oynayacak? hangisi ağaca tırmanacak ve hangisi hayvanlara temas edecek ?
1. bölümde şöyle bir söz söylüyor: "doğada soyu tükenen varlık, doğadaki insandır. "