eğer ilk sevdiğimizse "bu beni anlar" deyip gittik, anlamadı. eğer hayatımıza giren ilk insan değilse "işte bu beni anlayacak" dedik, anlamadı. sürekli yenilenen bir inançla insanlara gittik. bu en büyük yanılgımızdı.
hata yaptık, suçlandık. haklı dedik sustuk. hata yaptık, uzaklaştılar. haklı dedik, sustuk. hata yaptılar, "ulan insan be, olur" dedik affettik. döndü dolaştı suç yine bize geldi. biz böyle gidelim, bize de böyle gelirler diye düşündük. bu büyük bir yanılgımızdı.
en kötü oldukları zaman elimizden gelen herşeyi yaptık, yeri geldi kendimizi yaktık, yeri geldi kendiizi bitirdik, yetmedi. kırıldığımız, üzüldüğümüz, kötü olduğumuz zamanlar "aman şimdi moral bozmayalım" ya da "şimdi o da üzülmesin" deyip sustuk. anlamalarını bekledik belki. surat asan, ortam bozan, keyif kaçıran biz olduk. hissederler dedik, hissedemediler. bu büyük bir yanılgımızdı.
sevdiklerimiz, ailenin hiç görmediği ama yüzümüzdeki gülümsemeden hep anladıkarı kadın oldular. aramız kötüyken rakı masasında edilen muhabbetimiz oldular. iyiyken, arkadaş ortamında yere göğe sığdıramadık, anlatmaya doyamadım. tek bir öfkemizde, tek bir hatamızda "sen zaten beni hiç önemsemedin" ki cümlelerine layık görüldük. biz, bizim içimizdekini görürler demiştik, göremediler. bu büyük bir yanılgımız oldu.
"öncesinden banane, ne yaşamışsa yaşamış, şimdi ben varım" dedik. ne sorduk, ne de yargıladık. geçmişten ufacık bir iz çıkınca karşılarına; yalancı olduk, saklayan olduk. ulan yok be, anlar herhalde dedik, anlayamadılar. bu da büyük bir yanılgımızdı.
yaz yaz yaz, bitmez. hanımlar şunu unutmayın. konuşmuyoruz, anlatmadık diye biz yaşamamış olmuyoruz sizin yaşamadıklarınızı.
biz üzüldük, kırıldık, kızdık. ama hep sustuk.
düzelir dedik, anlar dedik, özler dedik. sevgimizin uğruna hep sustuk.
çok inandık çok inandık da, olmadı. işte bu en büyük yanılgımızdı.