dışarıdaki insanlar pek samimi gelmiyor açıkçası. yüzüme gülüp arkamı döndüğüm an arkamdan iş çeviren saf insanlar var. beni sevmeyenler azıcık zeki olsaydı da benle uğraştıkları zaman azıcık eğlenseydim. karşıma zeki insan nadiren çıktı. onları da hayatıma aldım zaten. "az olsun ama öz olsun." mantığı ile hareket ettiğim için kimseye ihtiyacım yok. eğlenmek istediğim zaman gittiğim kişiler belli. onun haricinde priz yanındaki tekli koltuğumda mutluyum. önümde çayım, üzerimde battaniyem. bunlar daha samimi. başka ne isterim?