ölümden herkes korkar. nefis bu. güvenmiyoruz bu dünyada yaptıklarımıza. ben güvenemiyorum yani. hz. muhammed cennete gideceği garantilenmiş iken yine de sabahlara kadar ibadet edip tövbe ediyor. bense allah'a emanet. şeytan yanıma bile uğramıyor yapacağım iyilikten alıkoymak için beni. evet ölümden korkuyorum bile bile yaşıyorum cehennemi. ateşe her baktığımda "buna dayanamıyorum ben ölsem ne olacak?" diyebiliyorum. çok şükür şuana kadar hiç yakınımı kaybetmedim. kaybettiklerim ise ben doğmadan ölmüşler acılarını yaşamadım. eksikliklerini sormayın ama. sadece bir resmini gördüğüm dedemi özlüyorum fazlasıyla. ölüm karşımda. mezarlık yani. balkona her çıktığımda dedemin mezarını görebiliyorum. kışın ağaçların yaprakları dökülünce ölümün sessiz çığlığını daha çok duyuyorum. o soğuk boşluğu sürekli karşımda ölümün. mezarlığa bayramdan bayrama giderim ama. bayram arifesinde ailecek gideriz yani. kalabalık olur mezarlık. yavaşça çekiliriz dedemin mezarının başına sonra. dedemin mezarı küçük mezarlıkta. çok kimse olmaz, her gittiğimde belirli kişiler olur. dedeme "ben geldim dede en tatlı torunun nisyan." derim içimden. bilirim hisseder ve mutlu olur. kuran okurum dedeme diğer akrabalarımızın mezarlarına bakmam bile. sadece dedemin mezarının başına oturur yalnızca ona okurum. sonra tatlı bir rüzgar eser yapraklar hışırdar. dedem o esen rüzgarla sarılır bana, hışırdayan yapraklar dedemin beni sevdiğini fısıldar kulağıma. ben öyle olsun isterim yani. dedemle iletişimimi hiç kesmem bazen balkondan da selam veririm ona. şuan fark ettim ben bir ölüyle ve ölümle arkadaş olmuşum. ölüden değil ama ölüm adlı arkadaşımdan korkuyorum. ölümün beni dedemin yanına çekmesinden korkuyorum. dedemle uyurken başımda insanların ağlamasından korkuyorum. ölmek istemiyorum.