her gün kullandığım otobüsler, her gün geçtiğim yollar.. ölüm yakın, çok yakın.. telefonlarımız susmuyor, herkes 'evet iyiyim, merak etmeyin beni' cümleleri kuruyor. herkes tedirgin birilerinden haber bekliyor. tek şansımız haftasonu olması diye teselli ediyoruz kendimizi. çünkü tam 8:45 te o bölgedeki insan sayısının haddi hesabı yok. korkarak yaşayamayız ama öleceğiz. artık yeter! nerede bu güvenlik?. teröristler bu kadar rahat nasıl geziyor etrafta?. çok az kaldı, savaş kapımızda..