dünyanın en güzel hissi

şu an için açık ara abla olmaktır.. dünyanın en güzel duygusuydu benim için. küçücük, ufacık sana abla diyecek, senin korumana ihtiyacı olacak, seni kendine örnek alacak... herhangi bir sıkıntısında ilk sana koşacak.. böyle düşünmüştüm ilk kız kardeşim olduğunda.. yaş aralığımız fazla olduğu için çok kavga ettik hala da ediyoruz ara sıra.. ama onun canını acıtacak ona gram üzecek şeyde herkes karşısında beni bulur sözlük.. kendi canım kendi kanım annesiyim gibi hissediyorum bazen kavga edersin ama kıyamazsın yine ona bir şey olmasına.. ayrıca başımızdan geçen bir olayı anlatayım : bir kaç sene önce aynı okuldaydık kız kardeşimle bir teneffüs ağlayarak yanıma geldi ama nasıl iç çekerek ağlıyor. öğretmen bir şey yaptıysa ona bile karşı çıkıcam neyse sordum diye. arkadaşı kolunu baştan sonra cırmış kolu kanıyor.. sözlük hatırladığım tek şey kız kardeşimin sınıfının kapısının önünde kız kardeşimi ağlatan kıza "onu bir daha ağlatırsan seni pişman ederim o benim canım" demem.. sonra hocası girdi araya kozmik bu sana hiç yakışmadı falan dedi.. tabi ben sinirle gözüm dönmüş bir şekilde "kardeşim ağlarken nerdeydiniz siz koruyamacaksınız ben kendi kardeşimi korurum" dedim.. hocanın bir şey demesine fırsat vermeden kardeşimi aldım gittim.. sonraki işler ailenin okula gelmesi bla bla bla işte..