bir odun sobası yeterdi aileyi toplamaya. hatırlayabilirmiyiz sobaya uzun süre dayandı diye yanan çorabın kokusunu. yada sevgiliye sarılır gibi soba borusuna sarılma mevzusunu. soba kurulacağı zaman evdeki heycan ve gürültüsünü. sanmam.. bide hala içimizi ısıtan şeyler arıyoruz. demirden bi kutu anca bu kadar dokunabilmiştir aynı anda birden çok kalbe. keşke bi sobanın kavuşturacağı mesafede olsa insanlık.keşke eskiciye verilmeseydi bu demir fakat yakmaktan çok sevindiren sıcaklık.