biraz önce ağlamasına sebep oldum.
son üç beş senedir babamla çeşitli sorunlar yaşıyorlar. her evlilikte tartışma olur ancak bizdekilerde birçok bağ kopmuş durumda artık. ben uzun süredir farkındayım, üzülüyorum, ancak benim karışmam doğru değil diyip üç maymunu oynuyordum. tek endişem küçük ikiz kardeşlerimin de durumun bilincinde olmasıydı. bu akşam birinden, annemle babam bence birbirlerini hiç sevmiyor nasıl evlendiler anlamıyorum sözünü duymam sonucu daha fazla sessiz kalamadım. hadi ben iyi halinizi hatırlıyorum, zamanında birbirinizi sevdiğinizi gördüm. bu çocuklar kendilerini bildiler siz böylesiniz. resmen evliliği berbat bir şey olarak görüyorlar sizin sayenizde. bir çocuk için annesiyle babasının birbirlerini sevmiyor olmalarından daha kötü bir ilişki durumu var mı? üstelik bu sene teog seneleri, ergenlik dönemindeler. annemin yanına gidip konuştum, böyle böyle bak onlar da farkında kendinize gelin dikkatli olun bu ev çatısı altında dedim.
kadın başladı ağlamaya. haklı. nihayetinde ben 23 yaşında da olsam çocuğuyum, ben böyle sakin ve anlayışlı konuşsam da kadın için durum öyle değil. onun gözünde hâlâ çocuğum ve eşiyle arasındaki her sorunun farkındayım ; üstelik küçük çocuklarının da farkında olduğunu ifade ediyorum. bu da sanırım bir anne için oldukça kötü bir senaryo. teşekkür etti bana bunları onunla paylaştığım için ve haklı olarak benimle konu hakkında konuşmak istemedi. isterse elli yaşında olayım çocuğuyum nihayetinde. ne yapacağımı bilmiyorum. bunaldım, boşansalar bir dert bu şekilde devam etseler başka bir dert. allah hakkımızda hayırlısını nasip etsin.