ağzımızdan çıkanları
kulaklarımız duyunca
iğne yemiş çocuk gibi
yanıyor değil mi
azıcık içim(n)?
ama olsun
senin sesin,
benim ellerim
temizliyor başkalarına
söylediklerimizi de
büyüdük ikimiz de
hep başka yerlerde
başka şakalar ve mavi bisikletle
ben ip atlarken
sen kadın sevdin belki de
sen ilk sigaranı yakarken
ben kül tablası boşalttım
misafir gelmiş evlerde
ben kitap okudum
sen hayat eskitince
ve “yapma” dediklerinde sustum hep
sen gürültüyle gülünce
ne fark etti hayat
seni bana ekleyince?
seni oldurmuşken
beni yormuş kendince
sen su koy vermişken
ben bir bardak su dökmüşüm yerlere
(bkz: çatıdaki çimenler)