ne en sevdiğim dediğim abilerimin ne de canım ciğerim ablamın fotoğrafı var. adını dahi bilmediğim birinin fotoğrafını taşıyorum. hikayesi de şöyle;
istanbul'da gezerken canon mağazasının önünden geçiyorduk yine ben ağzım sulanarak bakarken güzelim makinelere babam gel bakalım dedi. girdik bakınıyoruz oradaki (abi de değil amca da ama abi diyeyim) abi' buyrun' falan dedi. 'ben amatör fotoğrafçıyım ama kendimi geliştirip profesyonel olmak istiyorum. hangi makineyi önerirsiniz' gibisine bir şeyler söyledim. ondan sonrasında zaten o kadar güzel ilgilendi ki benimle aşık etti kendine. işte biz konuştuk falan makineyi alacağım ben. yanında çantası falan her şeyini de verecekler. benden mutlusu yok. o zaman da istanbul'a gezmeye gelmişiz parayı çaldırmak çok basit orada. onun için abimin kredi kartına yatırmıştık paranın hepsini. evladım gibi koruyorum çantamda kartı. işte her şey böyle mükemmel giderken ben de köşede o abiyle instax mini 8 i inceliyorum. gözüm doymuyo makinelere onu da alacağım. babamı ikna ederim ne olacak ki. bundan önce bir mağazada instax mini 8 e bakarken çekip denememe izin vermiyorlardı bir de çok uyuzlardı. sanki bedavaya veriyolar bana.. işte o abiye de sordum çekebilir miyim diye. tabii çek dedi o da böyle ponçik ponçik gülümseyerek. o zaman sizi çekeceğim deyip onu çektim. sonra babam o anda saudade olmuyor bu bak dedi. para çekilmiyormuş. dedim ne olacak şimdi hallolur. sonra hallolmadı tabii. zaten şansım bir kere yerinde gitse şaşarım. o para bir türlü çekilmedi. babam da iskenderun'da abinle alırsın o zaman dedi. tamam olur. tam giderken o abi ''sen gel ben sana bunu vereceğim. gel ama tamam mı? üzülme sakın'' dedi yine gönlümü fethederek. işte o dünya ponçiği adamın fotoğrafını taşıyorum cüzdanımda.
saçma gelir belki bu ama. ben boynumda fotoğraf makinesi taşıyarak kambur olmak istiyorum. ne zaman fotoğraf makinesi almaya niyetlensem bir şey çıktı. sonra bi bakmışım ygs gelmiş. masa başında kambur olmak vakti.